Ieder jaar gebeurt het weer. Iedereen weet dat de 24-Uurs het jaar verdeelt. We kennen de periode van voorbereiding, de week voor de tocht, de reis naar het beginpunt, de ontmoetingen vooraf, De Tocht, het napraten, de reis naar huis, de Post 24-Uurs Blues, de zomer en de vage onrust. Maar een bijzondere tijd blijft het, Het Wachten Op De Eerste Brief.
Meestal is bij de insiders op dat moment de datum al bekend – hoewel ook dat aspect belangrijk is. Belangrijker: waar beginnen we, en, het allerbelangrijkste, hoe ziet de brief er uit, wat is het thema, kunnen we uit inhoud en vorm raden hoe de tocht er uit zal zien?
Vaak gaat de brief gepaard met een webadres: hoe ziet de website eruit, wat zal de tocht ons brengen? Slordige brieven roepen visiioenen op van mistige dwaalwegen, een goed verzorgde brief stelt gerust maar doet ook vrezen: zullen de gestelde eisen niet te hoog zijn? Wordt er van de deelnemers evenveel verwacht als de organisatoren van zichzelf verwachten?
Voor de organisatoren geldt het omgekeerde: met de brief geven zij zichzelf bloot aan de buitenwereld. Ze zijn vaak al een of twee maanden bezig, weten het eindpunt of vermoeden wat het eindpunt zal zijn, weten wat het thema is en vermoeden hoe de tocht zal lopen. Tegelijkertijd dwingt De Eerste Brief hen die kennis te concretiseren: ze moeten de mensen een bericht sturen.
Ook dit jaar wachten we weer in spanning af. Is de adressenlijst van de organisatie up-to-date, zal ik een brief krijgen of moet ik toch Theo weer bellen? Gelukkig is al bekend wanneer de tocht is; 11 februari is het weer zover. Dat neemt iets van de spanning weg…
Overigens, kunsthistorici vragen zich af of het op het schilderij van Vermeer werkelijk om De Eerste Brief gaat. Er wordt nog aan getwijfeld…